"ความสุขที่หายไป" โดย สุพรรณี จิกนอก

"ความสุขที่หายไป"

 ความสุขของคนเรานั้นเวลามีมามันก็ลืมไปเลยว่าเคยมีความทุกข์มาก่อน

หลงอยู่กับมันคิดว่ามันคงจะจีรังยั่งยืน

พอมันจางไปแล้วความทุกข์ค่อยๆเคลื่อนตัวเข้ามา

แม้เพียงน้อยนิดมันก็ทำให้จิตใจของเราอ่อนแอหวั่นไหวได้เหมือนกัน

มีใครบางคนเคยพูดว่าสุขมากก็ทุกข์มาก

แต่กับเราแล้วมันตรงกันข้าม

เรามีสุขน้อย แต่ทุกข์มากมาย ทุกข์อันเกิดจากการตัดสินใจผิดพลาด

แต่จะไม่โทษใคร โทษตัวเอง..ยอมรับมันไม่โวยวาย ไม่คร่ำครวญ

รอยยิ้มที่เคยสดใสฉาบทาอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา

เสียงหัวเราะที่แสดงถึงความรื่นรมณ์ของชีวิตหายไป

เหลือไว้เพียงยิ้มเหงาๆ บนใบหน้าที่หมองหม่น

และน้ำตาที่ซึมออกมาบ้าง..บางครั้งในเวลาที่อยู่คนเดียว

บนเส้นทางที่จะต้องเลือกว่าจะถอยกลับ

จะหยุดอยู่ตรงนี้ หรือจะเดินหน้าต่อไป

ทุกทางที่จะเลือก ล้วนทำให้ใจต้องเจ็บปวด

วันเวลาที่ผ่านไปแต่ละวัน เหมือนจะดึงตัวเราให้ดำดิ่งจมลงไปกับความทุกข์นั้นมากขึ้น

จะมีบ้างไหมเวลาแห่งความสุขสดใส

จะกลับคืนมาให้ได้สัมผัสอีกครั้ง..แม้ชั่วครู่ชั่วยามก็ยังดี

หรือนี่คือบททดสอบของชีวิต ที่เราต้องซ่อมอยู่เป็นประจำ

แม้จะท่องจำอยู่ตลอดเวลา..แต่ก็ทำข้อสอบไม่เคยผ่านสักครั้ง.

โดย..สุพรรณี จิกนอก (สาวอีสานอินเตอร์)