“เล็กเสียงหล่อ”
“สรรพสิ่งมากมี หรือหมองไป โอยผู้เฒ่าถอนใจ โถเอาอะไรชีวิตคน เราเล่นกับมันมันก็เล่น……”เสียงเพลงจากวิทยุหน้ารถดังพอกลบเสียงลมซู่ซู่นอก ตัวรถได้บ้าง เหงื่อที่ชุ่มเปียกเสื้อก่อนกระโดดขึ้นรถออกมาจากที่ทำงานค่อยๆแห้งลงตาม ลำดับหลังจากสัมผัสลมที่มุดเข้ามาในตัวรถเป็นระยะๆ น้ำยาแอร์รั่วและแห้งมาเกือบสองเดือนแต่ผมยังปล่อยให้คาราคาซังไม่ไปซ่อม เลยต้องเปิดหน้าต่างรถทุกทีไป ซึ่งไม่ลำบากอะไรมากยกเว้นเวลาฝนตก
ถึงหน้าบ้านซึ่งเปิดเป็นร้านค้าเล็กๆ ผมเลี้ยวขวาพรวดเข้าใต้กันสาดซึ่งยื่นออกมาพอสมควรตามความเคยชิน และตรงนั้นเองที่ผมเห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่
เพลงในรถยังดังกังวานและและ ส่วนหนึ่งคงจะได้ยินไปถึงข้างนอกพอสมควร จึงทำให้ชายคนนั้นซึ่งยืนถือกระป๋องเบียร์หันขวับมาทางผมแทบจะทันที
“เจ้า ขุ่นเคืองด้วยเรื่องไร ดูน้อยอกน้อยใจร้องไห้ฮือๆ…”เสียงของชาย เมืองสิงห์ ดังยียวนตามสไตล์ ผมชอบเพลงนี้จึงยังไม่ปิดวิทยุเพียงแค่ดับเครื่องรถแล้วเปิดประตูลงมา
ผมรู้จักพี่เล็กเสียงหล่อตั้งแต่นาทีนั้นเอง!
หลัง จากวันนั้น พี่เล็กกลายเป็นขาประจำที่ร้านผมทุกคืนและทุกวัน เที่ยง เย็น ค่ำ ดึก คือเวลาที่พี่เล็กจะโผล่มา ไม่มากเกินไปแต่ก็ยังมากอยู่ดีสำหรับคนค่อนข้างงานรัดตัวอย่างผม
สิ่งที่เป็นสะพานเชื่อมให้พี่เล็กชอบมาเสวนากับผมคือเพลงลูกทุ่ง ความเป็นคนรักลูกทุ่งของผมกับพี่เล็กดันตรงกันพอดี ผลัดกันร้อง ผลัดกันฟัง พี่เล็กชอบชาย เมืองสิงห์ และคลั่งไคล้ยอดรัก สลักใจอย่างเข้าไส้
“ขอกราบ ขอบคุณ ที่ได้รับไออุ่น…..”คือเนื้อร้องท่อนที่ผมได้ยินจนชินหู
“แม่สาวแก้มเรื่อ ทหารเรือมาแล้ว อย่าหนีพี่แจวไปเลยแม่แก้วสาลิกา….”คือท่อนที่ผมร้องตามจนชินปาก
พี่เล็กชอบให้ผมร้องเพลงของรุ่งเพชร แหลมสิงห์ และเสรี รุ่งสว่าง ด้วยแกสรุปเอาเองว่าเสียงผมไปในทางครูเพลงเหล่านั้น
ฝนเดือนหก,แล้วแต่วาสนา, คืนฝนตก…จดหมายจากแม่,หนุ่มทุ่งกระโจมทอง ฯลฯ เพลงพวกนี้ผมต้องร้องให้พี่เล็กฟังวันละหลายรอบเพื่อเพิ่มรสชาติในการกระดก เบียร์ของแก
เอกลักษณ์ของพี่เล็กคือเสียงหล่อเหมือนอาฉี ตรงข้ามหน้าตาราวฟ้ากับเหว ผอมเหมือนกระดูกตากแห้งเดินได้ กลิ่นเหล้าเบียร์โชยหึ่ง ฟันหลอชนิดที่ว่าฟันบนมี 2 ซี่ ฟันล่างเห็นไม่ชัดว่ามีเท่าไหร่แต่ทุกทีที่ผมแกล้งสังเกตนั้นเห็นแต่เหงือก ดำปี๋
“เสียงหล่อช่วยอะไรไม่ได้”คือประโยคคลาสสิกของแกที่ทำให้ผมเก็บมาแอบยิ้มอยู่หลายวัน
พี่เล็กเป็นช่างแอร์ระดับลูกจ้างปลายแถว รายได้น้อยจนน่าเตะเถ้าแก่ เงินค่าเหงื่อของแกมักถูกโยนโครมลงในก้นแก้ว
“เสียงหล่อช่วยอะไรไม่ได้”
เมีย พี่เล็กหนีตามผัวใหม่! และพี่เล็กยังเป็นขี้เมาเหมือนเดิม อาจจะหนักกว่าเดิม คนแถวนั้นเริ่มหน่าย พี่เล็กบอกกับผมว่าทุกที่ทุกร้านไล่ตะเพิดแกหมด มีร้านผมร้านเดียวที่ต้อนรับแกและยอมให้กินเบียร์เชื่อ
พี่เล็กมักจะคุยโทรศัพท์ทีละนานๆ หลังจากนั้นจะนั่งซึมอยู่พักใหญ่ก่อนชวนผมร้องเพลงลูกทุ่ง เป็นอย่างนี้ทุกทีไป
กมมุ นา วตุตกี โลโก สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม การเกิดกายมาของสัตว์โลกย่อมหนีไม่พ้นกรรมหรือการกระทำ เหมือนล้อเกวียนหมุนไปตามรอยโค ทิฏฐธรรมเวทนียกรรม กรรมที่ให้ผลในชาตินี้ อุปปัชชเวทนียกรรม คือกรรมที่ให้ผลในภพหน้า อปราปริเวทนียกรรม นั้นหมายถึงกรรมที่ให้ผลในภพต่อๆไป และอโหสิกรรม คือกรรมที่ไม่ให้ผลอีกต่อไป
ผมเพิ่งรู้ว่าเมียพี่เล็กติดเชื้อ HIV จากผู้ชายที่หนีตามกันไป และโทรมาขอเงินจากพี่เล็กอ้างว่าเป็นค่ารักษาตัว
และ ผมได้รู้อีกอย่างว่าผมคิดผิดอย่างสิ้นเชิงเรื่องเงินของพี่เล็กซึ่งส่วนใหญ่ ไม่ได้ลงในค่าเหล้า แต่พี่เล็กได้มาเท่าไหร่ส่งให้เมียที่กำลังจะตายเกือบหมด เหลือไว้เพียงเล็กน้อยให้ได้ซื้อเหล้าเบียร์ประทังจิตใจที่เหนื่อยล้าไม่ให้ ตายไปก่อนร่างกายอันผ่ายผอมของแก
ทุกวันนี้เรายังร่วมร้อง เพลงลูกทุ่งเก่ากันเสมอ แต่ผมมักหาข้ออ้างเพื่อเลี่ยง ด้วยไม่อยากให้แกเมามายมากไปกว่าที่เห็น อีกทั้งผมสับสนและอ่อนแอเกินไปที่จะตัดสินให้แกมีความสุขในโลกแห่งเหล้าและ เพลงที่แกรัก หรือให้เว้นเหล้าเพื่อได้รับรู้เรื่องเมียเก่าที่ใกล้ตาย ผมสับสนจริงๆ!
เสียงหล่อช่วยอะไรไม่ได้….
โดย...พิณพิพัฒน ศรีทวี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น