นี่หรือ...
---นี่หรือคือประเทศของข้าพเจ้า
ล่มสลายใต้เงื้อมเงาความร้าวฉาน
สลดแสงแหว่งวิ่นทุกวิญญาณ
ไม่เหลือดอกไม้บานแล้ววันนี้
---นี่หรือคือแผ่นดินของข้าพเจ้า
ดื่มร่ำกรำความเศร้าไปทุกที่
เปลี่ยนผ่านสู่ทุรยุค-ทุกข์ทวี
สิ้นไร้วิถีอันเคยงาม
---นี่หรือคือบ้านเกิดของข้าพเจ้า
ความรุนแรงแฝงเร้าเข้าหยาบหยาม
ความชิงชังคั่งคุประทุลาม
เข่นฆ่ากันในนามอธิปไตย
---จะสร้างชาติได้อย่างไรในเถ้าธุลี
ท่ามผงคลีผลิดอกไม้-จะได้ไหม
ข้าพเจ้าจึงหลงทางกลางเมืองไทย
ที่เปลี่ยนไปแปลกปนจนทุรลักษณ์
---แผ่นดินแยกแตกร้าวในเงาตนเอง
ถั่งโหมเพลงศพเร้าเข้าแตกหัก
นี่หรือคือบ้านอันแสนรัก
หลงเหลือเพียงซากปรักที่หักพัง
---นี่หรือคือมาตุคามแห่งข้าพเจ้า
ล้วนฝุ่นเถ้าจากศพทบกลบฝัง
ทุกหัวใจเคลือบอาบฉาบความชัง
กระหน่ำเสียงปืนปัง-ก็พังพับ !
---ข้าพเจ้าจึงหลงทางระหว่างหน
มืดมนราวตะวันนั้นแตกดับ
เราต่างพ่ายบนซากรอยความย่อยยับ
มิเหลือใดให้ต้องจับกับพรุ่งนี้ ! .........
โดย...Pu Pu Ratch
นี่แหละ....
...นี่แหละคือ แผ่นดิน ถิ่นสยาม
เคยงดงาม ทุรยุค ลามทุกที่
นี่แหละคือ แผ่นหล้า ปฐพี
สมัคคี เหี่ยวเฉา...แต่เนานาน...
...นี่แหละคือ สมัย โลกไฮเทค
ความเย้ายวน กลิ่นเซ็กส์ เรียกขับขาน
นี่แหละคือ รอยฝัน อันร้าวราน
เป็นผลงาน เริงรื่น อวดชื่นชม
...นี่แหละคือ สังคม อันจมปรัก
เอกลักษณ์ ตกอับ ถูกทับถม
นี่แหละคือ โง่เง่า ใต้เงาตม
ความระทม วาดงาม ด้วยความรัก
...นี่แหละคือ แสงสี ช่วงกลียุค
โหมรุก เข้าแซก จนแตกหัก
นี่แหละคือ ความจริง ต้องพิงพัก
ซึ่งประจักษ์ ใจยิ่ง ความชิงชัง..
...นี่แหละคือ สิ่งฝัน ในวันก่อน
จุดไฟ ประทุร้อน แล้วกลบฝัง
แฝงตัว ยินเสียง เพียงได้ฟัง
ประชาชน กำบัง โล่ชีวิต
...นี่แหละคือ คนไทย สมัยนี้
ไม่ยึดถือ ความดี ว่าศักดิ์สิทธิ์
ยินเสียงธรรม ดั่งว่า คือยาพิษ
เห็นกงจัก ใจคิด อยากบูชา...
...นี่แหละคือ มาตุคาม แห่งความเน่า
ทุกค่ำเช้า กลิ่นทุกข์ เข้ารุกบ่า
ทรพี แผ่นพื้น พสุธา
ผีปู่ย่า เคยหวง...ท่านทวงคืน...
...นี่แหละคือ บทสรุป บุพบท
จะพร่ำพจน์ เพียงไร ให้กลับฟื้น
หากดอกไม้ ยังไสว ใต้เงาปืน
เพียงหยิบยื่น ให้ได้...ดอกไม้จันทร์
...นี่แหละคน ไทยเอ๋ย อยากเอ่ยว่า
หันกลับมา คิดใหม่ ในสิ่งฝัน
ร่วมเป่าเสก ฝังปลูก ความผูกพัน
ลบจาบัลย์ รอยหมอง...ของแผ่นดิน...
โดย..อัง เมืองคอน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น