“บทกวีริมทุ่ง” โดย..พิณพิพัฒ ศรีทวี

“บทกวีริมทุ่ง”

ทุ่งโล่งโจ้งแดดจ้าฟ้าแจ้งแจ้ง
ตะวันแดงยิบยิบระริกสั่น
นางหาบน้ำตามท่ามากลางวัน
กระชุนั้นกระชั้นไหวในย่างตีน

เหงื่อซกซกปกหนังที่ยังกร้าน
ไหลผ่านผ่านจากหน้าลงผ้าซิ่น
น้ำขุ่นโคลนข้นคลั่กที่ตักกิน
เป็นทรัพย์สินมีค่าในหน้าแล้ง

นางใคร่ครวญหวนคิดชีวิตหนัก
เมื่อลูกรักจากไปไม่รู้แหล่ง
นางโหยโหยรันทดจนหมดแรง
เพียงจะแกล้งจากกันมิทันตาย

การรอคอยรางเลือนก็เลือนลับ
การคืนกลับรางรางแล้วห่างหาย
ขาสั่นสั่นนางนั้นที่ยันกาย
เป็นความหมายของคนผู้ทนทุกข์

ตาฟางฟางนางมองไปข้างหน้า
ตรงราวป่าแห้งใบไผ่สีสุก
นางจะพักสักหน่อยจึงค่อยลุก
ไอขลุกขลุกสองทีแล้วรี่เดิน

น้ำกระเซ็นเป็นกระสายทั้งซ้ายขวา
แดดแทงตาร้าวรนจนงกเงิ่น
สะดุดตอเซทรุดต้องหยุดเดิน
นางเหนื่อยเกินสังขารสะท้านสะเทือน

สายลมร้อนวูบมาเวลานั้น
นางตัวสั่นใจหายน้ำลายเฝื่อน
แล้วทรุดร่างโดยพลันสัญญาณเตือน
ความตายเคลื่อนเข้าหาเวลาหยุด!

โดย...“พิณพิพัฒ ศรีทวี”