“ถึง...ลูกรัก” โดย "พชรบงกช"

“ถึง...ลูกรัก”

ไยหนอลูกผูกจิตไม่คิดถึง
ไยไม่ซึ้งอกอุ่นพระคุณแม่
ไยหนอลูกผูกพันมาผันแปร
ไยหนอแลเมินหมางระหว่างกัน

ไยหนอเกิดเปิดใจจะได้รู้
ไยจึงอยู่เหมือนไม่มีใครนั่น
ไยบัดนี้มีแต่ความเงียบงัน
ไยสัมพันธ์ลูกแม่จึงแย่ลง

ไยแสดงแปลงเปลี่ยนการเรียนต่ำ
ไยมืดค่ำกลับบ้านมาพาลส่ง
ไยคำถามลามใหญ่ได้แต่งง
ไยตอบตรงมิได้ต้องประชด

ไยลูกเห็นเป็นอื่นให้ขื่นขม
ไยทับถมเน้นย้ำแม่กำหนด
ไยพูดจาพาทีไม่มีลด
ไยคิดว่าถูกกดกำหนดทาง

ไยยกเพื่อนเหมือนว่าเหนือกว่าแม่
ไยอะไรแล้วแต่ว่าแม่ขวาง
ไยไม่เห็นเป็นห่วงคนลวงพราง
ไยลูกกร่างมั่นใจว่าไม่กลัว

ไยคำสอนวอนลูกจึงถูกย้อน
ไยคนก่อนลูกรักจึงชักมั่ว
ไยปล่อยจิตติดเพื่อนเสมือนตัว
ไยพันพัวนัวเนีย...แม่เสียใจ.

โดย "พชรบงกช"