“ยอมจำนนฟ้าดิน” โดย..พิณจันทร์

“ยอมจำนนฟ้าดิน”

เป็นชะตาฟ้าลิขิตชีวิตฉัน
ได้พบกัน เพียงพบต้องลบหนี
เพียงหนึ่งใจสองเราเท่าที่มี
เพียงหนึ่งที่รักให้รักได้มา

กว่าจะรู้ใจตนก็จนสาย
รักมากมายกายหมองต้องรักษา
เพราะห่วงใยเขามากยามจากลา
กังวลหาเวลากินไม่ยินยล

ทำทุกอย่างทางใจเพียงใกล้ชิด
เพื่อนสนิทถามไปให้สับสน
กลัวว่าเธอจะมีใครอีกคน
ใจร้อนรนทนไม่ไหวถึงได้ตาม

ไม่อยากเห็นแต่เห็นที่เป็นทุกข์
เขาสนุกข้องใจให้ไถ่ถาม
กลายเป็นสิ่งหมองใจในทุกยาม
เมื่อเขาห้ามตามไปไม่ให้เจอ

จะทำใจได้หรือเขาคือรัก
ไม่อาจหักใจเฉยเคยเสนอ
รักของเขาไม่เท่าฉันที่รักเธอ
น้ำตาเอ่อทุกครั้งที่นั่งมอง

เป็นชะตาฟ้าลิขิตไร้สิทธิ์นั้น
ที่ตัวฉันไม่เป็นเช่นเจ้าของ
ฟ้าไม่ให้ฉันกับเธอเป็นคู่ครอง
เกิดชาติหน้าฉันขอจองเป็นคู่เธอ

โดย..พิณจันทร์ กระต่ายชมแข