"รำพึง" โดย..พลอย ตะวัน

...รำพึง...

๐.เสียงใบไผ่ไกวกวัดตวัดลู่
นิ่งมองอยู่ใกล้ใกล้ร่มไทรอ่อน
อิงไหล่ซบโคนต้นใบหล่นรอน
ใจล้าผ่อนค่อยคลายหายจากตรม

๐.ยะแย้มเยื้อนเปื้อนยิ้มประพิมพ์พราย
อยู่อย่างคนเปล่าดายคล้ายขื่นขม
เหมือนเดินป่าแสนไกลในสังคม
ค่านิยมไม่ตามเหมือนความดี

๐.เอนกายหลับกับราตรีหนีไม่พ้น
ยากเหลือทนเพลิงหัวใจใคร่หลีกหนี
ไร้ความหวังไร้แรงแข่งชิงดี
ทุกนาทีเหว่ว้าเป็นอาจินต์

๐.ลมหายใจอบอวลชวนเสาะหา
ความเหนื่อยล้ามาเยือนเตือนไม่สิ้น
ทั้งยังอ่อนต่อโลกหากโบกบิน
อยู่กับถิ่นไปพลางอย่างวางใจ

๐.ขอบชายป่าแลเห็นเป็นริ้วริ้ว
ให้หวิวหวิววาบวับฤทัยไหว
จะบินกลับคืนฝั่งก็ยังไกล
มรสุมกลุ้มใส่...ไร้กำลัง

๐.แสนสงสารตัวเองเกรงโขดเขิน
ทั้งอยากเดินอยากหยุดทรุดลงนั่ง
เพราะชีวิตหมดสิ้นคนหมิ่นชัง
ไร้ความหวัง ความอาทรให้ผ่อนคลาย

๐.เมื่อมีรอยบางบางทาบผ่านผิว
ยามลมพลิ้วโบยโบกโยกไม่หาย
เพราะน้ำคำเธอฝังทั้งใจกาย
อย่าคิดหมายย้อนคืนชื่นอีกเลย

๐.ไม่อยากรู้แต่อีกใจนั้นก็อยาก
ทำใจยากลำบากเกิน...กว่าเมินเฉย
คงดีกว่าถ้าไม่รู้อะไรเลย
และจะไม่เอื้อนเอ่ย...เผยออกมา..../ฯ

พลอยตะวัน ๑๕/๑๐/๕๕