“ผูกมิตร..ด้วยจิตว่าง” โดย..พลอย ตะวัน

“ผูกมิตร..ด้วยจิตว่าง”

ความโลภมากเป็นรากแหล่งแห่งความชั่ว
โลภเมามัวมองไม่เห็นเส้นฉิบหาย
คนเสียยศเสียคนบ่นวอดวาย

เรื่องทั้งหลายจากโลภะไม่ละวาง

อร่อยรสซดอาหารสำราญลิ้น
โรคทั้งสิ้นก็รอเสียบเพียบทุกอย่าง
ไขมันยานเบาหวานเดือดเส้นเลือดบาง
เป็นรากทางเที่ยวท่องของโรคา

ราคะเพศเกินเหตุผลทำคนทุกข์
ทำเสียสุขเสียผู้ใหญ่เสียใบหน้า
เสียการงานเสียบ้านหมดเสียรถรา
ราคะหนาเป็นรากทุกข์ของทุกคน

หยิบช้อนวนคนภูเขาเขาไม่หวั่น
ยังตั้งมั่นสูงลิบลับไม่สับสน
เป็นมนุษย์สูงสุดฟ้าเหนือกว่าคน
มนุษย์ทนทุกอย่างได้ไม่ขึ้นลง

เหมือนเราทนอุปสรรคและขวากหนาม
ทนเหยียดหยามเครื่องล่อได้ไม่ไหลหลง
ไม่มีตัวของตัวโกยแต่โดยตรง
ยั่งยืนยงเพื่อผู้อื่นนับหมื่นปี

ไปสรรเสริญเยินยอพะนอเขา
ไปคลอเคล้าร่วมสนุกน่าสุขี
ไปคบค้าสมาคมจมคลุกคลี
สุดท้ายดีเราก็หายมลายตาม

ส่วนคนนั้นหรือคนนี้ที่เราเกลียด
เรากลับเห็นเป็นเสนียดน่าเหยียดหยาม
ถึงดีมากหลากล้นฟ้าก็ว่าทราม
จะว่างามตรงไหนเป็นไม่มี

คอยนินทาว่าร้ายป้ายสีเขา
ให้หมองเศร้าไปทุกแหล่งแห่งวิถี
ความเกลียดชังเข้าบังใจไม่เห็นดี
เพราะเหตุนี้จึงร้อนเร่าเมื่อเขาดัง

ถ้าทำใจเราไว้ให้มันว่าง
คือปล่อยวางอารมณ์รั้นที่มันขัง
ดุจน้ำครำเพาะนำเชื้อจนเรื้อรัง
ให้ไหลหลั่งหล่นหายไปทันที

จิตจะว่างสว่างไสวใสสะอาด
งามผุดผาดน่ารักมีศักดิ์ศรี
ใครได้เห็นก็เย็นใจผูกไมตรี
ศัตรูที่คิดเหยียบย่ำก็ยำเกรง..../ฯ

พลอยตะวัน ๒๐/๑๐/๕๕