หลงอยู่กับมันคิดว่ามันคงจะจีรังยั่งยืน
พอมันจางไปแล้วความทุกข์ค่อยๆเคลื่อนตัวเข้ามา
แม้เพียงน้อยนิดมันก็ทำให้จิตใจของเราอ่อนแอหวั่นไหวได้เหมือนกัน
มีใครบางคนเคยพูดว่าสุขมากก็ทุกข์มาก
แต่กับเราแล้วมันตรงกันข้าม
เรามีสุขน้อย แต่ทุกข์มากมาย ทุกข์อันเกิดจากการตัดสินใจผิดพลาด
แต่จะไม่โทษใคร โทษตัวเอง..ยอมรับมันไม่โวยวาย ไม่คร่ำครวญ
รอยยิ้มที่เคยสดใสฉาบทาอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา
เสียงหัวเราะที่แสดงถึงความรื่นรมณ์ของชีวิตหายไป
เหลือไว้เพียงยิ้มเหงาๆ บนใบหน้าที่หมองหม่น
และน้ำตาที่ซึมออกมาบ้าง..บางครั้งในเวลาที่อยู่คนเดียว
บนเส้นทางที่จะต้องเลือกว่าจะถอยกลับ
จะหยุดอยู่ตรงนี้ หรือจะเดินหน้าต่อไป
ทุกทางที่จะเลือก ล้วนทำให้ใจต้องเจ็บปวด
วันเวลาที่ผ่านไปแต่ละวัน เหมือนจะดึงตัวเราให้ดำดิ่งจมลงไปกับความทุกข์นั้นมากขึ้น
จะมีบ้างไหมเวลาแห่งความสุขสดใส
จะกลับคืนมาให้ได้สัมผัสอีกครั้ง..แม้ชั่วครู่ชั่วยามก็ยังดี
หรือนี่คือบททดสอบของชีวิต ที่เราต้องซ่อมอยู่เป็นประจำ
แม้จะท่องจำอยู่ตลอดเวลา..แต่ก็ทำข้อสอบไม่เคยผ่านสักครั้ง.
โดย..สุพรรณี จิกนอก (สาวอีสานอินเตอร์)
3 ความคิดเห็น:
การจมอยู่กับอดีตมากเกินไป
ทำให้พลังชีวิตเสื่อมถอย....
ชีวิตเป็นของเรา...
ไม่จำเป็นต้องถอยหลัง...
แต่ควรเดินหน้า..ค้นหาสิ่งใหม่ ๆ ให้กับชีวิต..
อยากบอกว่า...ชีวิต นี้ สั้นนัก!!!
ตามมาอ่านครับ
ให้กำลังใจ
แสดงความคิดเห็น