“เหงาใจ”
ค่ำคืนเหงาเคล้าหม่นจนเศร้าหมอง
เสียงนกร้องก้องไพรให้โหยหวล
หนาวกลางใจไร้ทิศทางครางรัญจวน
เสียงใครครวญปวดร้าว..ด้วยหนาวใจ
หนาวเหลือเกินเพลินใดก็ไม่หาย
หนาวรักพ่ายกายสั่นจนหวั่นไหว
หนาวใดอื่นหมื่นแก้แท้จากไป
หนาวฤทัยหนาวหนักไม่จักเลือน
หนาวน้ำคำย้ำมาว่ารักมั่น
สุดจะสรรหาใดให้สุขเหมือน
หนาวหวั่นไหวไกลห่างหนทางเยือน
สุดจะเตือนใจเจ้าใครเฝ้าคอย
หากหนาวนี้มีใจมั่นในรัก
หนาวใจจักเลือนหายคลายเหงาหงอย
แต่หนาวนี้เคยช้ำกลัวซ้ำรอย
อุ่นเพียงน้อยคล้อยเหน็บให้เจ็บอาย
หากหนาวนี้มีใจไม่รักแล้ว
คงไม่แคล้วหนาวหนักเมื่อรักหาย
ทั้งชีวิตทั้งใจให้เคียงกาย
เจ็บเจียนตายคลายอุ่นหนาวคุ้นมา
หนาวอื่นใดใจผ่านสะท้านหนาว
หนาวทุกคราวร้าวหมองจับจ้องหา
อยู่กับความหนาวเหน็บเจ็บอุรา
หนาวน้ำตาไหลล้นกอดตนเอง...
โดย..พิณจันทร์(กระต่าย ชมแข)
ค่ำคืนเหงาเคล้าหม่นจนเศร้าหมอง
เสียงนกร้องก้องไพรให้โหยหวล
หนาวกลางใจไร้ทิศทางครางรัญจวน
เสียงใครครวญปวดร้าว..ด้วยหนาวใจ
หนาวเหลือเกินเพลินใดก็ไม่หาย
หนาวรักพ่ายกายสั่นจนหวั่นไหว
หนาวใดอื่นหมื่นแก้แท้จากไป
หนาวฤทัยหนาวหนักไม่จักเลือน
หนาวน้ำคำย้ำมาว่ารักมั่น
สุดจะสรรหาใดให้สุขเหมือน
หนาวหวั่นไหวไกลห่างหนทางเยือน
สุดจะเตือนใจเจ้าใครเฝ้าคอย
หากหนาวนี้มีใจมั่นในรัก
หนาวใจจักเลือนหายคลายเหงาหงอย
แต่หนาวนี้เคยช้ำกลัวซ้ำรอย
อุ่นเพียงน้อยคล้อยเหน็บให้เจ็บอาย
หากหนาวนี้มีใจไม่รักแล้ว
คงไม่แคล้วหนาวหนักเมื่อรักหาย
ทั้งชีวิตทั้งใจให้เคียงกาย
เจ็บเจียนตายคลายอุ่นหนาวคุ้นมา
หนาวอื่นใดใจผ่านสะท้านหนาว
หนาวทุกคราวร้าวหมองจับจ้องหา
อยู่กับความหนาวเหน็บเจ็บอุรา
หนาวน้ำตาไหลล้นกอดตนเอง...
โดย..พิณจันทร์(กระต่าย ชมแข)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น